Ας βάλουμε λιγάκι τα πράγματα στην σειρά τους.

Χθες έγινε ένα βήμα για την εξεύρεση λύσης στην ΑΕΚ. Ήταν μια σπουδαία μέρα για το μέλλον της ομάδας, καθώς τόσοι επιφανείς ΑΕΚτζηδες κάθισαν – υστέρα από πολλά χρόνια – στο ίδιο τραπέζι και αναδείξανε συμπεράσματα που όλους μας απασχολούν.

Η ομόνοια, η εμπιστοσύνη και η ένωση είναι κυρίαρχα ζητήματα, που αφορούν τόσο την πορεία του ΑΕΚτζη στο μέλλον, όσο όμως και την σημερινή του παρουσία στον κόσμο, αφού η χρόνια έλλειψη τους, δημιουργεί πια κρίσιμα προβλήματα, όχι μόνο για την ομάδα αλλά και για την ίδια την υπόσταση του ΑΕΚτζη. Έχουμε – ως άτομα, ως προσωπικότητες, ως ανθρώπινο σύνολο – αλωθεί εκ των εσω κύριοι. Και αυτή είναι η μεγάλη μας ήττα. Ήττα που σαφώς οφείλεται στο σύστημα, το κατεστημένο, όμως αναδεικνύει την δίκη μας αδυναμία.

Και η εξεύρεση χρημάτων είναι κυρίαρχο ζήτημα σαφώς, η ανάσα για να μείνει στη ζωή η ΑΕΚ, όμως δεν νομίζω ότι από μόνη της, σώζει την κατάσταση. Ακόμη και αν πληρωθούν όλα τα χρέη της ομάδας, ακόμη κι αν γίνουν – για το ηθικό αλλά και την δυναμική του ρόστερ – αύριο τρεις τέσσερεις μεταγραφές, πολύ φοβάμαι ότι μοιάζουμε σαν τον πνιγμένο που του δίνεις ένα καλάμι να παίρνει αέρα, αυτό όμως δεν φτάνει καν στην επιφάνεια.

Όλες αυτές τις μέρες, έχουν γραφτεί σε όλα τα μέσα, χιλιάδες λέξεων, προτάσεων, εκκλήσεων, αλλά και εκφράσεις θυμού, που αναδεικνύουν τις αγωνίες όλων των ενωσιτών, ανεξαρτήτως τοποθέτησης πάνω στα πράγματα, ηλικίας και εμπειριών ή γνώσεων. Όλα, τα πάντα, αναδεικνύουν, σε κάποιον που θα σταθεί απέναντι, έξω από το καζάνι που κοχλάζει, το μεγάλο πρόβλημα αυτής της οικογένειας. Το έλλειμμα συνοχής, στόχων, οράματος.

Η χθεσινή μέρα, όσο περνάει η ώρα, όσο σκέφτομαι, αρχίζει να μη μου δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας αλλά απογοήτευσης. Μια τρύπα στο νερό.

Και σ αυτό με οδηγεί από την μια τα σκυθρωπά πρόσωπα των ανθρώπων στην συνάντηση, κυρίως όμως η εικόνα – η χθεσινή – του γηπέδου. Οι άδειες κερκίδες, η ποιότητα της ίδιας της ομάδας, οι φασαρίες στο τέλος.

Εγώ, ο ονειροπόλος όπως μου λένε (θαρρείς και θα το θωρήσω κακό αυτό, εγώ ο ΑΕΚτζης, ο φύσει και θέσει άνθρωπος που λειτουργεί με το συναίσθημα δηλαδή, που ζει μέσα απ’ αυτό), περίμενα χθες, ένα γήπεδο γεμάτο από 30-35000 κόσμο, να χαίρεται και να αγκαλιάζεται, δίνοντας το χέρι, ο καθένας στον διπλανό του, καλωσορίζοντας την ένωση και την αισιοδοξία για το μέλλον. Περίμενα, να χάσουμε και ο κόσμος αυτός να χειροκροτεί την ομάδα μας για την προσπάθεια που κατέβαλε, φεύγοντας αγκαλιασμένος για αυτό που έρχεται και όχι για αυτό που τώρα υπάρχει.

Εγώ, ο ονειροπόλος όπως μου λένε, περίμενα να μπουν στον αγωνιστικό χώρο 11 αγωνιστές, άνθρωποι που ως επάγγελμα τους έχουν αυτό που αγαπάνε, να κλωτσάνε δηλαδή ένα τόπι, γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη και να τρώνε σίδερα.

Δεν συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά…

Είδα άδειο γήπεδο, μια πεθαμένη ομάδα και – στο τέλος – τον εφιάλτη μου, 50-100 κάφρους, άτομα που όχι απλά δεν μου δημιουργούν το συναίσθημα της ενότητας ή της αδερφοσύνης, αλλά – απεναντίας – αναγούλα, απέχθεια, θυμό, να βιάζουν μαστουρωμένοι, το ήδη θανάσιμα τραυματισμένο κορμί της ΑΕΚ.

Και με μιας, όπως και το φοβόμουνα, πήγε στράφι όλη η προηγούμενη μέρα και η όποια αισιοδοξία θα μπορούσε να μου δημιουργήσει αυτή.

Σήμερα όμως, δεν θα σταθώ στην… θεωρία μου για το τι σημαίνει ΑΕΚ για μένα, ούτε στις λύσεις των χρόνιων προβλημάτων του συλλόγου.

Θα ξεκινήσω από τα… εύκολα. Από την ίδια την ομάδα.

Αυτή είναι η ομάδα, το… «ρόστερ» που λέμε, και είναι μια ομάδα που… δεν είναι ΑΕΚ. Όχι μονάχα λόγω της έλλειψης ποιότητας, η οποία είναι… φως φανάρι.

Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων, επαγγελματιών, οι οποίοι ως βασικό ζήτημά τους – στην περίπτωση εξεύρεσης λύσης η οποία απ’ ότι φαίνεται θα υπάρξει, έστω και στα αναγκαία για να μείνει εν ζωή η ΑΕΚ – δεν θα πρέπει να είναι η πληρωμή τους, αλλά η εξεύρεση άλλης ομάδας για να συνεχίσουν την καριέρα τους.

Και μιλάω για την συντριπτική τους πλειοψηφία, σε τέτοιο βαθμό που να αφήνω απ’ έξω μόνο δύο τρία πιτσιρίκια, που ούτως ή άλλως μαθαίνουν την «τέχνη» και δυο τρεις ηλικιωμένους, οι οποίοι ούτως ή άλλως πρόκειται να κρεμάσουν τα παπούτσια τους και παίζουν περισσότερο εξ ανάγκης και για την τιμή των όπλων, όσο μπορούν οι άνθρωποι. Όλοι οι υπόλοιποι…!

Πρόκειται για ένα φαινόμενο, που δεν ξεκίνησε φέτος! Ξεκίνησε από το 2008 και συνεχίζεται ως σήμερα.

Επαγγελματίες, που το δικό τους τυχερό ήταν ότι βρέθηκε στον δρόμο τους μια μεγάλη ομάδα, με τα γνωστά μεγάλα προβλήματα, ώστε να την εγγράψουν στο «βιογραφικό» τους, βρήκαν ένα καλό συμβόλαιο για να καθίσουν πάνω του και – επηρεασμένοι σαφώς από την προβληματική καθημερινότητα του συλλόγου – να βολεύονται με τα βασικά, ξεχνώντας πως είναι οι ίδιοι τους αθλητές, περιμένοντας την ευκαιρία να φύγουν για άλλες πολιτείες, και αν δεν «κάτσει» να επωφεληθούν έστω, μέχρι «δεκάρας» το υπάρχων συμβόλαιο.

Τρανό παράδειγμα, ο Σκόκο!

Ένα παιδί με αστείρευτο ταλέντο, ένα παιδί με στόχους, βρήκε την ευκαιρία να περάσει τον Ατλαντικό, να παίξει σε μια ομάδα πρωταθλητισμού και να φτιάξει μια μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη, βήμα-βήμα, φτάνοντας να παίξει ενδεχομένως σε λίγκες ή ομάδες σαφώς πιο μεγάλες από την ΑΕΚ, όπως άλλωστε και το άξιζε, σύμφωνα με το ταλέντο του.

Ό ίδιος, όταν πέρυσι έλεγε πως δεν νοιώθει ευτυχισμένος, φοβάμαι πως δεν εννοούσε απλά και μόνο τις δυσκολίες πληρωμής του. Μας έλεγε κατάφατσα, ότι αυτή η ομάδα που τον επέλεξε, αυτή η ομάδα που επέλεξε για να φτιάξει την μεγάλη του καριέρα, ήταν άρρωστη! Του έκανε κακό! Τον έβγαζε από την πορεία που είχε χαράξει στο μυαλό του, που ονειρευόταν για την ιστορία που ο ίδιος ήθελε να γράψει.

Και το αποτέλεσμα ήταν, αυτός ο μεγάλος αθλητής, να επιλέγει παιχνίδια, δηλαδή να μην προσπαθεί, να περπατάει παρά να αγωνίζεται. Και στο τέλος, να βγει τελείως από τους προσωπικούς στόχους, αποδεχόμενος απλά ένα παχυλό και σίγουρο μεγάλο συμβόλαιο, στην… Αραβία.

Αυτές όμως οι λογικές, του βολέματος, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν αυτοί οι κύριοι, ότι δεν κάνουν κακό μόνο στην δική τους καριέρα. Οδηγούν σε ανάλογες αντιλήψεις και τα νέα παιδιά της ομάδας. Παιδιά, που τώρα μπαίνουν στην «αρένα» και που θα έπρεπε να έχουν τους μεγαλύτερους ως παράδειγμα, ως πρώτο «στόχο» για να ξεπεράσουν. Παιδιά χωρίς μεστωμένο μυαλό – λόγω της ηλικίας – που αντί να προσπαθούν, αντί να γίνονται πραγματικοί αθλητές, καταλήγουν στην εύκολη και «μεγάλη» ζωή, στην εικόνα, το γκομενιλίκι και την κατάχρηση.

Τρανό παράδειγμα, ο Γκέντσογλου!

Ένα παιδί με επίσης μεγάλο ταλέντο, με φοβερή κορμοστασιά για την ηλικία του, που όταν τον βλέπεις να παίζει πχ στην εθνική νέων, μοιάζει – μπροστά στους συμπαίκτες του – σαν να είναι από άλλον πλανήτη. Ηγέτης, μπαλαδόρος, σίγουρος για το που πατάει και που βρίσκεται, έτοιμος ποδοσφαιριστής. Παρόλα αυτά, καταλήγει να ασχολείται μόνο με τα … ταττού, να γκομενίζει με την κάθε καρακαλτάκα, να τρώει ξύλο στα καφέ και τα μπαρ.

Για τον Γκέτσογλου, είναι σωτηρία το γεγονός ότι έφυγε από αυτήν την ΑΕΚ. Τον Σάββα, θα τον βλέπουμε στην τηλεόραση και θα τρίβουμε τα μάτια μας εμείς οι ΑΕΚτζήδες. Περισσότερο απ’ ότι τα τρίβουμε με τον Παπασταθόπουλο. Και να μου το θυμηθείτε αυτό συνενωσίτες… Απλά και μόνο επειδή αποφάσισε – νωρίς – να πάει σε μια σοβαρή ομάδα.

Οι κύριοι αυτοί λοιπόν, που σήμερα βολεύονται στην ομάδα, καλό είναι – για χίλιους δύο λόγους, που σαφώς αφορούν τον σύλλογο και τις ευθύνες του, αλλά κυρίως για την δική τους καριέρα – είτε να πάψουν να «κάθονται» και να περιμένουν το μάνα εξ ουρανού, είτε να σταθούν στο ύψος τους ως επαγγελματίες και ως προσωπικότητες, να μας πουν ότι «κύριοι, θεωρώ ότι θα κάνει καλό σε όλους, να αποχαιρετιστούμε, να κοιτάξετε εσείς για την σωτηρία σας κι εγώ για την δική μου πορεία») και να μας κάνουν πραγματικά την χάρη να φύγουν. Όσο το δυνατό νωρίτερα!

Όπως ακριβώς, στην ουσία, μας είπε ο Πάπα Μπούπα Ντιόπ.

Αυτός ο γίγαντας, υπήρξε αξιοπρεπής και αντιλαμβανόμενος ότι πολλά πράγματα δεν είναι σε υγιείς βάσεις μέσα σ’ αυτή την ομάδα, μας είπε ότι «εγώ παιδιά, έχω μπροστά μου 3 χρόνια ποδοσφαιρικής ζωής, αγαπάω να παίζω μπαλίτσα και αρνούμαι να πεθάνω πρόωρα».

Κάντε το, έχετε υποχρέωση να το κάνετε, όχι μόνο απέναντι στην δική σας σταδιοδρομία, όχι μόνο απέναντι σε έναν σύλλογο που πεθαίνει…

Κάντε το κυρίως για όλον αυτό τον κόσμο, που καθημερινά ντροπιάζεται από την χώρα του, που πλέον δεν έχει να ακουμπήσει ούτε στον στήριγμα της ψυχής του, την ΑΕΚ, που δεν ξέρει πια που πατεί και που βρίσκεται…

Δέστε το ζήτημα, ανθρωπιστικά… ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!